Dit
kunstwerk spreekt tot mijn verbeelding omdat het gaat over vervlogen
herinneringen. Het stuk linoleum in combinatie met de titel roept automatisch
beelden van mijn eigen verleden in me op. Beelden van mijn oma die met een
schort voor de aardappelen schilt. De stijf gesteven witte lakens en servetten.
De stiptheid van: "Om 6 uur eten, eej" - zoals ze dat zo mooi zeggen
op Goeree-Overflakkee - het eiland waar mijn grootouders woonden.
Dit is
een werk wat je niet kunt reproduceren - juist het gegeven dat deze vloer er
decennia heeft gelegen, maakt dat het zo'n indrukwekkend stuk is. Omdat je weet
dat het echt is, omdat de oma van de kunstenaar daar al die jaren echt overheen
gelopen heeft - totdat er uiteindelijk alleen nog maar ingesleten patronen over
waren. Juist dat gegeven geeft het een diepere lading. Oliver Beer vangt voor
mij in één beeld een heel leven of dat wat er uiteindelijk van overblijft.*
*This piece is about faded memories. It reminds me of my own past - my grandmother with an apron, differing the potatoes. The starched white linens and napkins. Her punctuality: "We eat at six."
You can't reproduce this work: the fact that this floor laid in the kitchen of his grandmother for decades, makes this such an impressive piece. Because you know it is real. Because there are only ingrained patterns left.
That's what gives it meaning. A whole life - or that what ultimately remains - captured in one image.
Daria De Beauvais writes on Saatchi online:
"(...)
Oma’s Kitchen Floor (2008), is dedicated to his grandmother. Using the forty years
old lino floor of her kitchen, Oliver Beer transformed it into a wall piece, a
gigantic picture, showing where the old woman used to walk and stop in her
kitchen, “like a drawing made over forty years, these worn patches describe
half a lifetime of movement.” These examples of his recent production shows
that with quite simple means, Oliver Beer succeeds in creating pure
emotion."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten